Teologiczne zadanie ruchu TJCII pojawia się w miarę wprowadzania nas przez Ducha Świętego w głębsze rozumienie wizji TJCII odnośnie Izraela i narodów, a w szczególności wizji dotyczącej zjednoczenia w jednym ciele Żydów i nie – Żydów („pogan”). Zasadniczym celem teologii „nowego przymierza” pozostaje UKAZANIE BOGA OBJAWIONEGO W MESJASZU JESZUI – innymi słowy zrozumienie tajemnicy Jeszui dzięki światłu Ducha Świętego.
Szczególnym zadaniem TJCII jest dążenie do złączenia ze sobą dwóch segmentów Ciała Mesjasza: segmentu żydowskiego i nie – żydowskiego („pogańskiego”)[1]. TJCII pozostaje więc inicjatywą zorientowaną na konkretny cel; wyrastające z tego celu zadanie teologiczne polega na namyśle nad wszystkimi aspektami tej inicjatywy oraz na służeniu jej umysłami uświęconymi przez Ducha Świętego.
Źródłem wszelkiej naszej teologii w TJCII pozostaje objawienie Boga zawarte w Piśmie Świętym. Pismo Święte stanowi unikatowe, autorytatywne, inspirowane przez Ducha Świętego świadectwo nieodwracalnego powołania Izraela oraz przekazania Izraelowi obietnic dotyczących Mesjasza i Jego Królestwa. Pismo Święte zaświadcza o ostatecznym [wypełnieniu tych obietnic poprzez przyjście na świat, śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Jeszui – króla Izraela i Zbawiciela świata. Wypełnienie tych obietnic zostaje zakomunikowane i przekazane poprzez wylanie Ducha Świętego w czasie Święta Tygodni (Szawuot), zwanego przez wiernych pochodzenia nie – żydowskiego Pięćdziesiątnicą: nastąpiło ono po to, aby utworzyć Ciało Mesjasza składające się z odkupionych przez zbawczą śmierć Mesjasza Żydów i pogan. Wszelkie inne obietnice Starego i Nowego Testamentu – dane Izraelowi oraz narodom (poprzez Izraela) – wypełnią się natomiast przez widzialne przyjście w chwale Mesjasza Jeszui. Ponieważ objawienie w tym temacie otrzymać i rozumieć możemy jedynie poprzez Ducha Świętego, nasza teologia winna być „teologią na kolanach” – zanurzeniem w pokornej i pełnej pokuty modlitwie.
Ważne jest, aby dokonać rozróżnienia między zadaniem teologicznym samego TCJII (które bezpośrednio służy realizacji jego wizji), a wysiłkiem teologicznym, który jest podejmowany, a także potrzebuje podjęcia, w różnych miejscach Ciała Mesjasza (wysiłek ten może stanowić istotne wsparcie dla TJCII). Powinniśmy być świadomi trzech zasadniczych rozróżnień:
- Rozróżnienie między pracą konieczną do postępowania naprzód TJCII a pracą w tym względzie pomocną (praca ta nie jest alternatywą, lecz uzupełnieniem);
- Rozróżnienie między działaniami koordynowanymi i opisywanymi w formie publikacji przez TJCII a działaniami podejmowanymi przez osoby lub grupy angażujące się w TJCII, których efekty nie są publikowane;
- Rozróżnienie między pracą, którą podejmą uczeni żydowscy – w szczególności Żydzi mesjanistyczni – a pracą, którą podjąć winni uczeni chrześcijańscy. Zadaniem uczonych żydowskich jest rozwijanie rdzennego, żydowskiego rozumienia objawienia Nowego Testamentu: objawienia dotyczącego Jeszui i Królestwa. Zadaniem uczonych chrześcijańskich, we współpracy z uczonymi żydowskimi, pozostaje naprawianie wypaczeń wynikłych z teologii pomijającej żydowskie rozumienie Jeszui i Ewangelii o Królestwie (zob. punkt 3 poniżej) oraz przywrócenie im właściwego miejsca;
Odpowiedzialni za teologiczny wymiar TJCII dokładają starań aby wskazać te zagadnienia, na rzecz których praca – dla rozwoju całej inicjatywy – jest niezbędna i fundamentalna. Potrzeba także dostrzeżenia i rozpowszechniania pracy teologów, która została już w związku z tematyką TJCII wykonana i udostępniona. Mamy nadzieję, że dotychczasowe świadectwo TCJII przywracania żydowskiego rozumienia Kościoła stanowić będzie zachętę do dalszej, koniecznej pracy badawczej w odpowiednich obszarach oraz przyczyni się do jej promowania.
Teologiczne zadanie TJCII opiera się na fundamentalnym biblijnym rozróżnieniu widocznym w obu Testamentach: rozróżnieniu między narodami (poganami) a wybranym ludem Izraela. Dystynkcja ta uzasadnia dwuczłonowy charakter Kościoła Jezusa Chrystusa wyrażony w obrazie „jednego nowego człowieka” (Ef 2,15) i tworzy fundament wizji TJCII – pojednania w jednym Ciele Mesjasza Żydów i chrześcijan pochodzących z narodów.
Wysiłek teologiczny nie może pominąć badania zagadnień w różny sposób związanych z dystynkcją na Izrael i narody oraz refleksji nad nimi. Powinien więc on być nakierowany na:
- badanie i porównanie przymierza zawartego z Izraelem przed przyjściem Mesjasza z nowym przymierzem zawartym w krwi Mesjasza: refleksja nad przymierzami przez pryzmat elementów ich kontynuacji, nieciągłości i radykalnej nowości;
- przywrócenie w całym Ciele Mesjasza właściwego, biblijnego rozumienia relacji między Izraelem a narodami oraz wszelkich jego konsekwencji dla jedności Ciała;
- ujawnienie zamieszania spowodowanego myśleniem o zastąpieniu i odwrócenie jego skutków; zbadanie w jaki sposób tradycyjny chrześcijański język teologiczny kształtowany był w oparciu o przekonanie o odrzuceniu Izraela; wyeksponowanie i poprawienie jednostronnego i niepełnego nauczania dotyczącego Kościoła i Izraela – w szczególności błędów „teologii dwóch przymierzy”, „teologii jednego Prawa” oraz „ruchu efraimickiego”; wszystkie te aberracje kłócą się z wizją TJCII pojednania w jednym Ciele Żydów i nie – Żydów[2];
- pogłębienie teologicznej refleksji nad ziemią Izraela i nad rolą Jerozolimy w przywróceniu modelu Kościoła jako „jednego nowego człowieka”, a także nad rolą Izraela, Jerozolimy i Kościoła w przyjściu Pana w chwale i w wypełnieniu Jego Królestwa;
- refleksja teologiczna nad pokutą za grzechy przeszłości: nad pokutą za grzechy wspólnoty (narodu, ludu, Kościoła lub rodziny – „identificational repentance”) oraz / lub nad reprezentatywnym wyznaniem grzechów wspólnoty („representative confession”);
- namysł teologiczny nad związkiem rozprzestrzeniania się i umacniania kongregacyjnego ruchu Żydów mesjanistycznych ze wzrostem żydowskich wyrazów wiary w Jeszuę w Kościołów i wśród narodów;
- eliminacja nieporozumień mogących utrudniać rozwój inicjatywy TJCII oraz zmniejszanie napięć w naturalny sposób pojawiających się na skutek wezwania TJCII do wyrażania w Ciele Mesjasza wszelkich opinii.
Wierząc, że Duch Święty w konkretny sposób wskazuje TJCII opisany w 15 rozdziale Dziejów Apostolskich model Soboru w Jerozolimie „Apostołów i starszych”, naturalnym jest, że w naszej refleksji nad wymiarem teologicznym TJCII Sobór ten służy nam jako model i przewodnik. Zgodnie z zasadami ustalonymi w Jerozolimie przez Apostołów i starszych, ważne jest, aby uznawać i szanować wkład uczonych żydowskich i chrześcijańskich nie naruszając wolności potrzebnej do prowadzenia autentycznych badań.
Chociaż powołaniem TJCII nie jest rozwiązanie wszystkich problemów teologicznych wyrosłych na gruncie trwających od wieków podziałów i konfliktów, to jednak naszym oczekiwaniem, jak i doświadczaniem jest, że wraz z powrotem do żydowskich korzeni naszej wiary, Pan daje i da nam światło, które wyprowadzi nas z obecnych impasów i przeciwności oraz pozwoli osiągnąć „pełnię zrozumienia, w całym jego bogactwie, i głębsze poznanie tajemnicy Boga – Chrystusa. W Nim wszystkie skarby mądrości i wiedzy są ukryte” (Kol 2,2-3).
maj 2009
Dokument ten jest owocem pracy grupy teologów i doradców; został on zaaprobowany przez komitet wykonawczy.
[1] W wyrażeniu tym terminu „Ciało Mesjasza” używamy dla opisu wizji TJCII, jaką jest pojednany i odnowiony Kościół Jezusa Chrystusa jednoczący w sobie zarówno Żydów, jak i chrześcijan pochodzenia pogańskiego. Terminu „kościoły” używać będziemy do opisu wszelkich, istniejących na całym świecie kościołów, wspólnot i denominacji. W tym rozumieniu kościołami nie będą wspólnoty Żydów mesjanistycznych, stanowiących jakkolwiek nieodłączny segment Ciała Mesjasza.
Termin „kościół” jako taki jest odpowiednikiem greckiego ekklesia (stosowanego zarówno w Nowym Testamencie, jak i w greckim przekładzie hebrajskiego Tanakh, czyli Starego Testamentu) i tłumaczeniem hebrajskiego kahal / kehilah. Ekklesia jako Ciało Mesjasza jest zgromadzeniem ludu Bożego „przed Mesjaszem Izraela” – ludu zarówno z Izraela, jak i spośród narodów.
[2] „Teologia dwóch przymierzy” odnosi się do poglądu rozpowszechnionego wśród wielu zaangażowanych w dialog żydowsko – chrześcijański, jakoby pierwsze przymierze przeznaczone było dla ludu Izraela, a drugie – dla pogan; w poglądzie tym przymierza traktowane są jako alternatywne drogi do zbawienia dla każdej z grup.
„Teologia jednego Prawa” naucza, że chrześcijan pochodzenia pogańskiego obowiązuje taki sam stosunek do prawa Mojżeszowego, co i Żydów i że muszą oni je stosować w ten sam sposób.
„Ruch efraimicki” najwięcej zwolenników ma w Stanach Zjednoczonych, choć spotkać go można także i w Europie oraz Izraelu. Zwolennicy jego najbardziej problematycznej odmiany uznają, że prawdziwymi chrześcijanami są jedynie potomkowie dawnych plemion Izraela. Łagodniejsza forma tego ruchu uznaje, że z dawnych plemion Izraela wywodzi się znaczna część prawdziwych chrześcijan oraz że proroctwa dotyczące Efraima wskazują, że jest on ciałem prawdziwych chrześcijan, którzy zjednoczą się z Judą, z Żydami.
Dodaj komentarz