Co roku Izraelici byli zobowiązani do pielgrzymi do Jerozolimy, celem świętowania trzech głównych świąt: Pesach, Szawuot i Sukkot. Od czasu niewoli babilońskiej żydowska diaspora rośnie, staje się coraz większa i coraz bardziej szerzej rzucona po całym świecie. Tak więc, jak czytamy w Dziejach Apostolskich, w dniu Pięćdziesiątnicy „Przebywali w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem” (Dz 2, 5). W następnych wersetach (Dz 2, 9 – 11) autor wymienia szczegółowo narody i regiony ziemi skąd pochodzili przybysze. Dobra nowina Ewangelii jest jednak w pierwszej kolejności głoszona Żydom mieszkającym w ziemi Izraela oraz tym Żydom, którzy przybyli z innych narodów. Zgromadzenie Żydów w czasie świąt Izraela oraz zebranie przy tej okazji wybranych ludzi z narodów zapowiadali Prorocy Starego Testamentu: „Podnieś oczy wokoło i popatrz: Ci wszyscy zebrani zdążają do ciebie. Twoi synowie przychodzą z daleka, na rękach niesione twe córki” (Iz 60, 4). Alija narodu żydowskiego do ziemi Izraela w dzisiejszych czasach jest pewnym etapem realizacji tej wizji. Ten powrót nie jest tylko obchodem jednej uroczystości, ale przygotowaniem do ostatecznej uczty.
Objawienie Jezusa poganom zwiastuje przybycie trzech mędrców do „nowonarodzonego króla żydowskiego” (Mt 2, 2). Był ono także przepowiedziane w proroków Starego Testamentu, na przykład: „Wszystkie narody do popłyną do niej (góry Pańskiej, świątyni Boga Jakuba), mnogie ludy pójdą i rzekną: Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską do świątyni Boga Jakubowego” (Iz 2,2 – 3). Służebna rola Izraela, sprowadzająca się do tego, aby być światłem dla narodów zostaje spełniona przez osobę Jezusa. Zebranie Żydów z innych narodów symbolizuje spotkanie wszystkich narodów w Jerozolimie, którego celem jest oddanie pokłonu Bogu Izraela i Temu, który urodził się jako Król Żydowski.
Można tu odnaleźć nowotestamentalną wizję jedności Kościoła. W Jezusie i przez Jezusa, Mesjasza Izraela, Narody – z gr. „εθνοι”, czyli ludzie z narodów, stają się wraz z Izraelem „współdziedzicami i współczłonkami Ciała, i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie” (Ef 3,6) – w angielskiej wersji „dziedzicami wraz z Izraelem (w greckim: współdziedzicami), członkami jednego ciała i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie…
Stają się też „współobywatelami świętych i domownikami Boga” (Ef 2, 19).
Jedność Kościoła została utworzona przez wszczepienie ludzi z narodów do ciała wierzących w Jeszuę (Jezusa) Żydów wypełnionych Duchem Świętym. Jedność chrześcijan jest możliwa tylko poprzez powrót do tego założenia.
Wielka emigracja Żydów po dramatycznych wydarzeniach z roku 70 i 135 n.e. aż do XX wieku, pogłębiała i rozszerzała żydowską diasporę. Czas powrotu na ziemię Izraela to również czas powrotu kościołów „z narodów” do swoich żydowskich korzeni i do centralnej roli Jerozolimy.
Wizja powrotu i zebrania wszystkich jest w rzeczywistości wizją „W kierunku Soboru Jerozolimskiego II”. Ta refleksja miała również znaczenie w decyzji jaką podjęło TJCII, aby założyć swoje centrum w Jerozolimie, aby reprezentować pełne spektrum (całą szerokość i głębokość) Żydów Mesjanistycznych i chrześcijan w wszystkich tradycji, kultur i narodów. Centrum to ma być widocznym znakiem nadchodzącej jedności Kościoła, który jest znakiem królestwa zapowiedzianego przez Jezusa: „Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim” (Mt 8, 11).
Takie przekonanie zostało złożone w moim sercu, podczas obchodów Święta Objawienia Pańskiego w dniu 6 stycznia wraz z chrześcijanami historycznych kościołów na Zachodzie. W czasie tego Święta słyszymy Czytania z 60 rozdziału Księgi Proroka Izajasza 60, z Listu św. Pawła do Efezjan (3, 2 – 6) oraz Ewangelii według św. Mateusza (2,1 – 12). Dla nas Święto Trzech Króli jest naprawdę wspaniałą okazją do podziękowania Panu za wizję TJCII.
Dodaj komentarz